Wirtualny kącik o. Franciszka

Z nowu dzień się rozpłakał deszczową szarugą, W alei wiatr harcował, goniąc zeschłe liście. Już listopad nakrywał miasto nocą długą, Dokoła było pusto, ponuro i mgliście. P rzystanął starszy człowiek na cmentarza krańcach, Zapalił skromną świeczkę na grobie swej żony, Odmierzył pół godziny ziarnami różańca I odszedł – choć płaczący, jednak umocniony. P owiązał kraj umarłych z modlitwami żywych Ognisty sznur światełek jak łańcuch cierpienia. I rzekł z marmuru anioł, lecz głos miał prawdziwy: "To życie się nie kończy – ono się przemienia".

Hodyszewo, którego początki sięgają XV w., to miejscowość należąca do wielkich książąt litewskich, następnie królewska. Nazwa wsi wywodzi się od słowiańskiego imienia Hodysz. W tym czasie w Hodyszewie osiedleni byli chłopi (głównie pochodzenia rusińskiego i wyznania prawosławnego), którzy używali języka polskiego w narzeczu podlaskim. Szczególnie cenny jest - pochodzący z ok. 1630 r. - obraz Matki Bożej z Dzięciątkiem, umieszczony w głównym ołtarzu hodyszewskiej świątyni. Ponadto - w odległości ok. 1 km od kościoła-sanktuarium w miejscu zwanym Krynicą - znajduje się drewniana kaplica ze źródełkiem. Hodyszewo w obiektywie fotograficznym: * sanktuarium w Hodyszewie, leśna kapliczka i okolice

Z abrałeś w swoją podróż starą fotografię rodzinnego domu skrytego w alei drzew Ukradkiem otarłeś łzę w chwili pożegnania uścisk ojca był taki pewny i serdeczny jak wtedy kiedy uczył cię stawiać pierwsze kroki L isty z domu jak białe ptaki z wiadomością wiele się tam zmieniło kto wie czy na lepsze Gdzie wiodła polna droga budują autostradę osuszyli mokradła nie ma gniazd bocianów a sąsiadom brakuje dnia na odwiedziny T y już podjąłeś pracę masz nowych przyjaciół twym drugim domem miasto gdzie zapuściłeś korzenie Ale jeśli zatęsknisz czy źle ci będzie po prostu wspomnij – aleja drzew znów przy domu rozbrzmiewa ptakami a pochylony ojciec staruszek wygląda u drogi

Drohiczyn – dzisiaj to niewielkie miasto było w latach 1520 – 1795 stolicą województwa podlaskiego, odgrywając ważną rolę w handlu dzięki swemu położeniu na szlakach kupieckich. Założone w XVIII w. Collegium Nobilium (jezuickie) oraz szkółki franciszkańskie przyczyniały się do rozwoju edukacji na ziemiach wschodnich. Do największych atrakcji turystycznych Drohiczyna można zaliczyć: wczesnośredniowieczne grodzisko na Górze Zamkowej, pojezuicki kościół Trójcy Przenajświętszej (obecnie katedra), pofranciszkańska świątynia Wniebowzięcia NMP (obecnie kościół filialny), kościół i klasztor benedyktynek, klasycystyczna cerkiew św. Mikołaja, muzeum diecezjalne. Drohiczyn w obiektywie fotograficznym: * kościół katedralny, inne obiekty historyczne oraz pejzaż nad Bugiem

Pocztówka z Poturzyna (Fryderyk Chopin) - fragment fabularyzowanego epizodu biograficznego z cyklu "Inskrypcje w kamieniu" Coraz energiczniej uderzał w klawisze fortepianu, przelewając w muzykę swój żal, gniew i tęsknotę. Dziwna była ta Fryderykowa muzyka. Niskie, niespokojne tony strzelały nagle w górę niczym wznoszący się ku niebu sztandar powstańczego oddziału. A fortepian, jakby rozumiejąc skargę wygnańca, wydobywał z siebie kolejne dźwięki buntowniczej etiudy rewolucyjnej. Melodia falowała i płynęła w dal, ku rodzinnym stronom, których Chopin w swoim życiu już nigdy więcej nie będzie miał okazji zobaczyć. Ostatnie miesiące były dla Fryderyka ponurym i bolesnym czasem. Kiedy po drodze do Paryża zatrzymał się w Stuttgarcie, otrzymał wiadomość, że umiera powstanie listopadowe. Jak bardzo wtedy żałował, że rok wcześniej opuścił Warszawę! Tę samą Warszawę, którą teraz brutalny rosyjski marszałek Paskiewicz zajął po dwóch dniach zaciętych walk. Wprawdzie duża część obro...

N iegdyś gwiazda z Betlejem mędrców prowadziła, Dziś znak daje, by zasiąść do świętej wieczerzy, By krucha biel opłatka skłóconych godziła, A w sercu znów zamieszkał Ten, co "w żłobie leży". D la tych, co żyli dawniej, co będą w przyszłości I dla nas, byśmy w każdym dostrzegali brata, Odwieczny Bóg w Dziecięciu zesłał znak miłości, Przemieniając oblicze człowieka i świata. o. Franciszek

* W październiku 2024 r. minęła 80. rocznica wyzwolenia Bredy spod okupacji niemieckiej przez 1. Polską Dywizję Pancerną generała Stanisława Maczka. Bohaterskich żołnierzy oraz ich dowódcę upamiętniono apelem poległych, salwami honorowymi, a na grobach polskich weteranów złożono kwiaty i zapalano znicze . Generał "czarnej brygady" (Stanisław Maczek) - fragment fabularyzowanego epizodu biograficznego z cyklu "Inskrypcje w kamieniu" Kiedy dotarli na pozycje wyjściowe do ataku, zaczynało już świtać. Francuskie miasteczko Caen, przez jakie przejeżdżali, przedstawiało upiorny obraz rozległych zniszczeń. W powietrzu czuć było nieprzyjemną woń spalonych budynków i padliny zwierząt. Tu i ówdzie przy drodze czerniały kratery po wybuchach bomb lotniczych – ślady niedawnego brytyjskiego nalotu dywanowego. Dla czołgowych kierowców-mechaników, przemęczonych całonocną jazdą po bezdrożach, stanowiły one dodatkową trudność. Tymczasem najbardziej niebezpieczna część kampanii w ...

T en dzień już do ciebie nie należy Nad morzem rozciągnięta zasłona mgły i wieczoru nakrapianego gwiazdami jak rosą W oddali brzmi jeszcze melodia z filmu który właśnie się kończył Nic straconego jutro też będzie dzień L ubisz marzyć choć czasem to zabawne jak wtedy gdy siedziałeś przy ognisku zapatrzony w gwiazdy jak Mały Książę Exupery'ego Świat to nie tylko budowle z wielu pięter to wiersz w pamiętniku piosenka dla przyjaciół i święty Franciszek co grywał na patyku P ółnoc ale sen jeszcze nie nadchodzi Masz wrażenie życie coraz szybciej biegnie wraz z upływem pór roku miesięcy i lat Nie żałuj tego co było zostaw ślad twojej ręki zostaw serce w twych dziełach jak podpis artysty żebyś miał co wspominać zimą przy kominku

W ędrowała dziewczyna z dzbanem świeżej wody wsłuchana w odgłosy miasteczka budzącego się ze snu Herod znów coś buduje pragnie nowych podatków napadnięto na kupców przy rzecznym wodopoju kapłani pisma studiują choć oślepły im serca P rzed domem nieznajomy młodzieniec ją pozdrowił nie bój się wszak Najwyższy wzrok ku tobie zwrócił zaufaniem obdarzył jak nikogo na świecie Posłaniec głowę skłonił na odpowiedź czeka tu wielkie sprawy Boże tam ludzka prostota T ak różne Boże drogi spotkania z człowiekiem młodego Samuela wezwał w środku nocy Apostołów - gdy zużyte naprawiali sieci do Maryi zawitał o rześkim poranku by usłyszeć Jej fiat z ufnością wyszeptane

Grodno – miasto z bogatą historią, które szczególnie polubił król Stefan Batory. To za jego rządów "Batorowy gród" przeżywał swoje "złote lata". Najstarszym zabytkiem jest XII-wieczna cerkiew św. Borysa i Gleba, położona malowniczo na wysokiej skarpie nad Niemnem. Obok – dwa zamki: Stary (w którym rezydował król Stefan Batory) i Nowy (z I poł. XVIII w., obecnie siedziba państwowego muzeum grodzieńskiego). Do dziś zachowała się większość zabytków sakralnych miasta, jak pojezuicka katedra św. Franciszka Ksawerego, pobernardyński kościół Znalezienia Krzyża św., franciszkański kościół Matki Bożej Anielskiej na tzw. zaniemeńskim rynku, cerkiew katedralna Opieki Matki Bożej w Grodnie, kościół ewangelicko-augsburski św. Jana. Nie przetrwał natomiast jeden z najcenniejszych zabytków miasta – XVI wieczna tzw. fara Witoldowa, zniszczona przez sowietów w 1961 r. Miasto w obiektywie fotograficznym: * kościół franciszkanów pw. Matki Bożej Anielskiej * sierpniowy spacer ul...

Ostrobramskie kantaty (Stanisław Moniuszko) - fragment fabularyzowanego epizodu biograficznego z cyklu "Inskrypcje w kamieniu" W życiu mieszkańców Wilna i okolic Ostra Brama pełniła szczególną rolę. Jeden Bóg wiedział, ile próśb tu zaniesiono, ile wydarzeń – religijnych i świeckich – miało miejsce w tych murach. Modlono się tutaj zarówno podczas powstań narodowych, klęsk żywiołowych, świętując jubileusze, jak też w zwykłych, codziennych potrzebach. Dla Moniuszki kaplica miała jeszcze akcent osobisty. Niegdyś zaręczył się tutaj z Aleksandrą Müllerówną – od kilkunastu lat jego ukochaną żoną. Później powierzał Matce Bożej Ostrobramskiej swoją radość z narodzin dzieci, a z drugiej strony – obawy, gdy jego liczna rodzina przeżywała problemy finansowe. Dziś też miał pewien kłopot, choć zupełnie innego rodzaju. (...) W święto Ostrobramskiej, które wypadało w przyszłym tygodniu, amatorska grupa miała po raz pierwszy wykonać jego dwie gotowe kantaty. Moniuszko obawiał się troc...

Z Tobą ja gadam, co królujesz w niebie, a razem gościsz w domku mego ducha... (A. Mickiewicz, Rozmowa wieczorna) Wpadają nam w ucho fragmenty melodii, które później nucimy przez długi czas. Zachwycamy się wspaniałymi widokami, gdy po męczącej wędrówce staniemy na szczycie majestatycznej góry. Powtarzamy w myśli nastrojowe wiersze, zatrzymujące na chwilę ulotne godziny naszego życia. I niejednokrotnie żałujemy, jeśli nie mamy okazji utrwalić ich na dłużej. "Przez wszystko do mnie przemawiałeś, Panie!" - zachwycał się poeta. Przez wszystko co mamy przed oczami, co słyszymy na co dzień. Niech urywek otaczającej nas rzeczywistości, zatrzymany na fotografiach lub przekazany słowem, przemówi do nas na swój sposób, ubogacając nasze wnętrze.